Wiązanki tradycyjne

Najbardziej rozpowszechnione są u nas wiązanki z kwiatów jednego gatunku. Są one może nie tak interesujące, jak niektóre mieszane lub układane na sposób japoński, ale zawsze ładne i odpowiednie do każdego wnętrza. Można je robić z najrozmaitszych gatunków od wykwintnych, uprawianych w szklarniach, do najprostszych, gruntowych. Wiązanki z kwiatów średniej wielkości układamy luźno, starając się, aby kwiaty znajdowały się na różnej wysokości. Kwiatów okazałych, jak peonie, dalie, maki trwałe, nie łączymy w duże wiązanki, lecz wkładamy do wazonów po kilka. Jeśli wstawiamy je do naczynia o wąskiej szyjce, wiązankę układamy w ręku i wkładamy ostrożnie przez otwór, aby nie straciła nadanej jej formy. Jeśli naczynie ma szeroki otwór, kwiaty wstawiamy pojedynczo. Aby lepiej zachowały nadany im układ, możemy na dno naczynia nasypać warstwę grubego, czystego piasku. Sposób ten jest szczególnie celowy np. przy wiązankach z goździków.
Im drobniejsze są kwiaty, tym większą i bardziej wyrównaną (co do wysokości) tworzymy z nich wiązankę; układamy w ten sposób np. nagietki, groszek pachnący, konwalię, niezapominajki i inne.
Do kształtu wazonu warto również dostosować kształt wiązanki. Jest tu wiele możliwości i jeśli ktoś ma na przykład wazon prosty, średnio wysoki, to bukiet nie musi mieć wyłącznie kształtu rozgałęzionej wiechy. Bukiety w wazonach wysokich mogą być kuliste, owalne, poziome, niskie z zastosowaniem jednego elementu skierowanego w górę, a drugiego, podobnego w dół. Nieco trudniejsze choć efektowne jest zastosowanie układu spiralnego, gdzie od prawie kulistego, niezbyt wysokiego bukietu odchyla się jeden dłuższy element miękko, w dół wazonu.