Kowal bezskrzydły zwalczanie

Roślina ta pochodzi z południowych Włoch, lecz u nas tak się rozpowszechniła, że można ją zobaczyć w wielu oknach po wsiach i małych miasteczkach. W dużych miastach spotyka się ją nie wiadomo dlaczego rzadziej. A szkoda, bo ma 3 duże zalety: jest rośliną zwisającą, nie zajmuje więc dużo miejsca, gdyż można ją postawić na przymocowanej do ściany półeczce; kwitnie bardzo ładnie i obficie; uprawa jej nie jest trudna. Jak już powiedziano, dzwonek ten ma pędy zwisające, często dość długie. Liście są niewielkie, sercowate lub okrągławe, na końcach zaostrzone, na brzegach zaś ząbkowane. Kwiaty dzwonki o dość szeroko rozpostartych płatkach okrywają w lecie całą niemal roślinę,  toteż najbardziej rozpowszechniona biało kwitnąca odmiana tego gatunku nazywana jest Welonem Panny Młodej. Spotykane są też odmiany kwitnące niebiesko i fioletowo. Gatunkiem bardzo podobnym do dzwonka równolistnego jest dzwonek kruchy Campanula fragilis roślina pochodząca z Sycylii. Ma ona kwiaty trochę większe, przeważnie jasnoniebieskie. Spotykany czasem w uprawie dzwonek o liściach nieco owłosionych jest odmianą właśnie dzwonka kruchego.
W lecie dzwonki najlepiej się czują na słonecznym oknie, w południe jednak wskazane jest cieniowanie ich, podlewamy je obficie i co 2—3 tygodnie zasilamy nawozami ciekłymi.
W zimie trzymamy je w najchłodniejszym miejscu pokoju, blisko okna i podlewamy 1—2 razy na tydzień. Jeżeli temperatura jest za wysoka, dzwonki zaczynają zbyt wcześnie wiosenny wzrost, co bardzo je osłabia. Starsze okazy przesadzamy nie częściej niż co 2—3 lata. Wszystkie wymienione gatunki najłatwiej rozmnażać przez podział starszych okazów. Robimy to w marcu, podczas ich przesadzania. Roślinę dzielimy ostrym nożem na kilka części (uważając, aby każda miała wystarczającą ilość korzeni) i sadzimy osobno do niewielkich doniczek. Ziemię dajemy inspektową lub kompostową z domieszką gliny i piasku.