HIACYNT WSCHODNI — Hyacinthus orientalis

Hiacynty znane są mniej więcej od drugiej połowy szesnastego wieku. Były one przedmiotem zainteresowania wielu ogrodników, którzy starali się otrzymać odmiany o jak największych kwiatach i jak najpiękniejszych barwach. Ilość odmian już w roku 1768 doszła do 2000. Obecnie produkcja cebul hiacyntów jest bardziej ujednolicona, chociaż znamy również wiele odmian o pięknych barwach i różnej porze kwitnienia. Do pędzenia używane są najczęściej odmiany: „LTnno- cence” bardzo wczesna, biało kwitnąca; „Queen of the Whites”, „Corregio”, „Zwanendrift” — również białe, lecz kwitnące później. Do wczesnych odmian kwitnących różowo należą: „Pink Pearl”, „Lady Derby”, „Moreno”, „Queen of the Pinks” i „Vesuvius”. Ładnymi odmianami o kwiatach czerwonych są: „Garibaldi”, Victor Emanuel” wczesne „Marconi” późniejsza. Jest też wiele odmian kwitnących niebiesko, jak na przykład „Bismarck”, „Dr Lieber”, „King of the Blues”, „Delft Blue” i inne. Rzadziej spotyka się odmiany żółte, do których należą między innymi „Yellow Hammer” i „Cify of Haarlem”. Hiacynty pochodzą z Małej Azji, lecz uprawa ich rozpowszechniła się najbardziej w Holandii, na lekkich, lecz żyznych glebach nadmorskich ciągnących się od Haarlem do Lejdy. Rośliny te wymagają znacznego zasobu wody w glebie, toteż wilgotny klimat Holandii jest główną przyczyną powodzenia produkcji cebul hiacyntowych w tym kraju. W Polsce cebul hiacyntów nie produkuje się jeszcze na skalę handlową, dlatego też kwiatów tych jest obecnie stosunkowo niewiele i rzadko możemy je uprawiać w mieszkaniu najczęściej kupuje się je w kwiaciarni, gdy już kwitną; warto jednak pokusić się o otrzymanie w domu tego pięknego, pachnącego kwiatu.