TRZMIELINA — Evonymus

W mieszkaniach mogą być uprawiane dwa gatunki tej rośliny: trzmielina japońska i trzmielina pnąca. Trzmielina pnąca (Evonymus radicans) pochodzi z Japonii. Ma długie, pokładające się pędy, opatrzone podobnie jak bluszcz korzonkami czepnymi, dzięki którym może wspinać się na chropowate ściany i podpory. Jako roślina pnąca ma szerokie zastosowanie do dekoracji wszelkich wnętrz; może też być traktowana jako roślina zwisająca i ustawiana na wiszących półeczkach.
Liście trzmieliny pnącej są niewielkie (długości 2 do 3 cm), jajowate i skórzaste, z wierzchu błyszczące i ciemnozielone. Najładniejsze są zupełnie dobrze rosnące w mieszkaniach odmiany o liściach biało lub różowo obrzeżonych i plamistych. Trzmielina japońska (Evonymus japonka) jest krzewem o liściach podobnych do liści trzmieliny pnącej, lecz większych (4—5 cm), grubszych i bardziej błyszczących. Znane są również odmiany o liściach biało lub żółto obrzeżonych. Ponieważ roślina ta wyrasta dość wysoko czasem ponad 1,5 m — nadaje się więc raczej do ozdoby dużych pomieszczeń. Trzmielinę uprawiamy w ziemi liściowej lub kompostowej. W lecie trzymamy w pomieszczeniach niezbyt nasłonecznionych albo wynosimy na balkon czy do ogrodu. Podlewamy obficie i zasilamy co 2 tygodnie roztworem nawozów mineralnych lub gnojowicą. Silniej rosnące pędy można kilkakrotnie przyciąć w ciągu lata w celu nadania roślinom ładniejszego pokroju.
W zimie trzeba koniecznie przechowywać trzmielinę w bardzo chłodnym miejscu, najlepiej w widnej i niezbyt wilgotnej piwnicy o temperaturze nie wyższej od 5 C. Rośliny te trzymane w zimie w ciepłym pokoju przeważnie chorują; opanowuje je mączniak, który jest bardzo trudny do zwalczania. Choroba ta pojawia się również w lecie, jeżeli jest ono chłodne i wilgotne.
Oba gatunki bardzo łatwo można rozmnażać przez sadzonkowanie. Sadzonki robimy z pędów na wiosnę lub w sierpniu sadząc je do doniczek czy skrzynek z piaskiem. Gdy się zakorzenią, przesadzamy do doniczek z ziemią.