Doskonale nadaje się na balkony i do skrzynek przyokiennych

Dość rzadko spotykana jest obecnie pelargonia pachnąca, zwana też muszkatlem (Pelargonium odoratissimum), o dość dużych bardzo głęboko powycinanych, niemal ażurowych liściach. Wyrasta ona wysoko, a chociaż kwiaty jej są raczej niepozorne, ma duże znaczenie zdobnicze ze względu na liście, które wydzielają miłą woń. Rozmnażamy je przez sadzonkowanie. Sadzonki pelargonii pasiastych i bluszczolistnych sporządzamy w lutym i w marcu, po raz drugi zaś w sierpniu, z bocznych pędów tak, aby miały 6—10 cm długości. Zostawiamy na nich po 3—4 liście, pozostałe zaś obcinamy do połowy długości ogonka. Po ścięciu zostawiamy sadzonki na kilka godzin na powietrzu, w przeciwnym razie mogłyby zgnić. Następnie sadzimy do skrzynek z piaszczystą ziemią lub piaskiem i stawiamy na przeciąg 2—3 tygodni w widnym, lecz nie nasłonecznionym miejscu podlewając umiarkowanie. Po ukorzenieniu się przesadzamy je do doniczek, w ziemię inspektową lub kompostową. Pelargonie angielskie rozmnażamy tak samo, lecz po przekwitnięciu w sierpniu i sadzimy wprost do małych doniczek, z których później przesadzamy w ziemię kompostową z domieszką torfu. Najlepiej zakorzeniają się w temperaturze około 25c C. W początkach marca możemy rozpocząć zasilanie roztworem nawozów mineralnych lub gnojowicą co 10 dni.

• Wymienione gatunki, z wyjątkiem pelargonii angielskich, nie wymagają specjalnie dobrej ziemi.
• Wszystkie gatunki nie wymagają obfitego podlewania.
• Wszystkie gatunki należy trzymać przez zimę w chłodnym pomieszczeniu o temperaturze 8—10 C. Jest to szczególnie ważne przy uprawie pelargonii angielskich, które muszą przebywać w takiej temperaturze co najmniej 6—8 tygodni, w przeciwnym bowiem razie nie zakwitną.
• Pelargoniom możemy nadawać dowolne formy przez odpowiednie cięcie, które wykonujemy w okresie od połowy lutego do początku marca.